Παρακαλούμε τον Πρόεδρο, τον κύριο Παύλο Καμάρα, τον Πρόεδρο της Ένωσης, για την δική του εισήγηση, την δική του άποψη πάνω σε αυτό το θέμα, σύστημα εκλογής και διακυβέρνησης.
Έχετε τον λόγο.

Π. ΚΑΜΑΡΑΣ: Ευχαριστώ.
Πριν να μιλήσω για το σύστημα εκλογής και διακυβέρνησης, το οποίο δεν μπορεί να είναι ένα μεμονωμένο θέμα, θέλω να κάνω μια γενική αναφορά στην διοικητική μεταρρύθμιση.
Είναι προφανές ότι για να πετύχει μια οιαδήποτε μεταρρύθμιση, θα πρέπει να έχουν ξεκαθαριστεί δύο βασικές παράμετροι, οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Η μια είναι η αναγκαιότητα που επιβάλλει αυτή την μεταρρύθμιση. Ο εντοπισμός δηλαδή, της όποιας παθογένειας ή δυσλειτουργίας που επιβάλλει την αλλαγή ή τις αλλαγές του πλαισίου και του τρόπου λειτουργίας του θεσμού. Αυτό, το είπε και ο κύριος Βορίδης, είμαστε στο ίδιο πνεύμα. Αν δε υπάρχει παθογένεια, δεν χρειάζεται μεταρρύθμιση, είναι απλό. Αν όλα είναι καλά, δεν χρειάζεται μεταρρύθμιση. Άρα, πρέπει να εντοπίσουμε για ποιο λόγο κάνουμε την μεταρρύθμιση.
Και το δεύτερο είναι ο στόχος. Τι προσπαθούμε να επιτύχουμε με την μεταρρύθμιση αυτή. Δηλαδή, είναι σαν έχουμε έναν ασθενή, να το πούμε, σε εισαγωγικά, στον οποίο κάνουμε μια ακτινογραφία. Η ακτινογραφία, από τους ειδικούς, πρέπει να ερμηνευθεί σωστά. Διότι αν δεν ερμηνευθεί σωστά, τότε στην επέμβαση που θα γίνει, μπορεί να γίνει ένα μεγάλο ιατρικό λάθος. Και αν το νυστέρι μπει βαθιά, δηλαδή θέλουμε να κάνουμε μεγάλη μεταρρύθμιση, τότε μπορεί ο ασθενής να μας «αποχαιρετήσει». Αυτό μεταφορικά. Διότι έτσι λίγο έως πολύ πάει να γίνει και με την διοικητική μεταρρύθμιση.

Άρα πριν αρχίσουμε να σκάβουμε, όπως ακούγεται έτσι που είναι και εύηχο και ίσως και πιασάρικο στην κοινωνία, να βαθύνουμε, λέει, την δημοκρατία, ξεκινώντας μάλιστα από την Αυτοδιοίκηση, τον δημοκρατικότερο θεσμό του κράτους, να δούμε πρώτα ποιές είναι αυτές οι παθογένειες. Εμείς σαν Ένωση Δημαρχών τις έχουμε συζητήσει, τις έχουμε εντοπίσει. Ποιες είναι αυτές; Και προσέχτε… δεν μιλάμε για εικονική πραγματικότητα. Μιλάμε για την πραγματικότητα την ζώσα, την μαχόμενη. Διότι έχουμε ζήσει τα προβλήματα και τα ζούμε καθημερινά και οι ενεργεία και οι πρώην Δήμαρχοι. Και τα παλεύουμε.
Το πρώτο είναι η υπέρμετρη παρεμβατικότητα του κράτους. Το κράτος είναι παντού. Στις προσλήψεις των ανταποδοτικών υπηρεσιών, στο ποια είναι ανταποδοτικά κλπ; Έμεινε να είναι ανταποδοτικά τα τέλη καθαριότητας και ηλεκτροφωτισμού. Γιατί; Γιατί κάποτε το κύριο μέλημα των Δήμων ήταν να μαζεύουν τα σκουπίδια και να κοιτούν τον φωτισμό. Τώρα όμως οι ανάγκες προφανώς έχουν αλλάξει. Τώρα οι ανάγκες είναι π.χ. και κοινωνικές. Γιατί λοιπόν να μην είναι ανταποδοτικό το κοινωνικό έργο; Δηλαδή, ο κόσμος τα λεφτά που δίνει, να ξέρει ότι θα πάνε σε μέρισμα, στο κοινωνικό έργο που παρέχει ο Δήμος. Έτσι να ξέρει ότι αυτό που δίνει πράγματι έχει ανταπόδοση. Θέλω να πω ότι το κράτος δεν μπορεί να προσδιορίσει όλα και σε όλους και βεβαίως με το ίδιο καλούπι όπως ακούστηκε. Θα το πω παρακάτω. Αλλά πρέπει να αφήσει αυτή την διοικητική αυτοτέλεια, στην Τ.Α. Να αποφασίζει μόνη της βάσει των αναγκών της αλλά και των ιδιαιτεροτήτων της. Δόθηκε ένα στίγμα από τους συναδέλφους, όμως θέλε πολύ δουλειά ακόμα.

Δεύτερη, παθογένεια είναι η πλήρης οικονομική εξάρτηση από το κράτος. Θα συμφωνήσω με τον συνάδελφο, τον Γιώργο τον Ιωακειμίδη. Γιατί ο κόσμος απαιτεί όπως είπα να ξέρει και που πάνε τα λεφτά του. Εάν πιάνουν τόπο. Και σε ποιό έργο. Θα πρέπει λοιπόν εκεί, να γίνει μια ριζική φορολογική μεταρρύθμιση με τις δικλείδες ασφαλείας που χρειάζονται, ούτως ώστε οι αδύναμοι Δήμοι να μπορούν να ασκήσουν τις βασικές τους ή τις ιδιαίτερες λειτουργίες τους. Άρα πρέπει να προσδιορίσουμε τις ελάχιστες λειτουργίες σε κάθε Δήμο χωριστά, να τις αξιολογήσουμε, να τις δούμε πόσο κοστίζουν και να εξασφαλίσουμε την βιωσιμότητα αυτών των Δήμων. Βασικές λειτουργίες, τις οποίες θα τις προσδιορίσει το είδος του κάθε Δήμου και ο κάθε Δήμος χωριστά με τα Δημοτικά του Συμβούλια.
Από εκεί και έπειτα, πολυνομία, έλλειψη κωδικοποίησης. Τα δικαστήρια είναι γεμάτα. Είναι γεμάτα με Δημάρχους. Αν ήξερε ο κόσμος τι τραβάνε οι Δήμαρχοι, χρόνια πολλά μετά από την λήξη της θητείας τους. Τις περισσότερες φορές όμως γιατί; Γιατί υπάρχει όλος αυτός ο κυκεώνας της πολυνομίας. Όχι ένα δικηγόρο, 100 να έχεις δίπλα σου, δεν είναι ικανοί να σε προστατεύσουν από όλο αυτό το χάος που επικρατεί στην νομοθεσία μας. Αν παρακολουθήσει κάποιος, μια τροπολογία να γίνει, θα δει ότι αναφέρεται σε 30, 40 νόμους και Π.Δ. Όπως τροποποιήθηκε με τον τάδε νόμο, σύμφωνα με την παράγραφο τάδε……. τελείωσες. Αυτά είναι τα προβλήματα. Μπορούμε να κάνουμε ένα κώδικα απλό, κατανοητό. Να το καταλαβαίνει και ο επιστήμονας. Να το καταλαβαίνει και ο απλός υπάλληλος και να λειτουργούμε βάσει αυτού. Να δούμε, θα έχουμε διαφάνεια κυρία καθηγήτρια και κύριε καθηγητά; Αν είναι απλός ο νόμος, κατανοητός και εφαρμόσιμος. Αν σε παραπέμπει σε διατάξεις που πρέπει να έχεις ντοκτορά στη νομική, για να καταλάβεις τι λέει, τότε βέβαια δεν θα έχουμε διαφάνεια ποτέ και οι Επιθεωρητές της δημόσιας διοίκησης θα έχουν πολύ δουλειά. Αλλά όμως εάν ψάξεις στο βάθος, θα δεις, που είναι η ατασθαλία και που είναι η λάθος ερμηνεία του νόμου.

Η γραφειοκρατία, δεν θα αναφερθώ εκτενώς. Το λέει και το πόρισμα. Η γραφειοκρατία είναι ατελείωτη και παντού. Δασαρχεία, αρχαιολογίες, καρεκλοκένταυροι υπάλληλοι που στο όνομα του Νόμου κωλυσιεργούν ή μπλοκάρουν τα πάντα.
Η αποσπασματική παραχώρηση αρμοδιοτήτων. Το πόρισμα έχει το θετικό, ότι λέει να δούμε τις αρμοδιότητες. Αλλά οι αρμοδιότητες πώς πρέπει να λειτουργήσουν; Αυτή η αρμοδιότητα πάει στο κράτος, αυτή πάει στην πρωτοβάθμια, αυτή πάει στην δευτεροβάθμια και από εκεί και έπειτα λειτουργεί η αρχή της επικουρικότητας. Ξεκινάμε με την αρχή της εγγύτητας και αν δε μπορέσει μέσα σε ένα τακτό χρονικό διάστημα, αυτή η αρμοδιότητα να ασκηθεί αποτελεσματικά από το βαθμό που είναι εγγύτερα στον δημότη, ασκείται από τον άλλον. Αυτό σημαίνει επικουρικότητα, αυτό ισχύει σε όλη την Ευρώπη. Πολυπλοκότητα ελεγκτικών μηχανισμών, χάος. Τα είπαμε, το αναγνωρίζει και το πόρισμα και βέβαια και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Που πάει μάλιστα να καταργηθεί και ο προληπτικός έλεγχος, που ασκείται και που είναι μια διασφάλιση των Δημάρχων. Αντί ο προληπτικός έλεγχος να είναι δεσμευτικός για τον κατασταλτικό, πάει να καταργηθεί. Απίθανα πράγματα. Ένας ελεγκτικός μηχανισμός, λοιπόν. Τελεσίδικα, με ένα βαθμό έφεσης. Ένα ουδέτερο Όργανο, ανεξάρτητη αρχή, η οποία δεν θα υπόκειται και σε πιέσεις πολιτικές ή οτιδήποτε άλλο. Και εκεί να κρίνεται αν είναι νόμιμα ή αν δεν είναι νόμιμα έργα και πράξεις. Αν η εφαρμογή των νόμων είναι σωστή ή δεν είναι σωστή. Και τίποτε άλλο.

Η υποβάθμιση της καταστατικής θέσης (για παθογένειες μιλάω), των αιρετών. Ότι και να κάνουμε με τους θεσμούς, αν δεν έχουμε αξιόλογους ανθρώπους στην Αυτοδιοίκηση, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ και τίποτα. Διότι είναι ανθρωποκεντρικός ο θεσμός. Διότι θέλουμε αξιόλογους ανθρώπους από τον ιδιωτικό τομέα, να αφήσουν την δουλειά τους και να έρθουν να ασχοληθούν με την Αυτοδιοίκηση. Που είναι ένα μανατζάρισμα. Εγώ λέω ότι ο Δήμαρχος είναι ένας μάνατζερ καταρχήν, με κοινωνικές ευαισθησίες και με ιδιαίτερες δεξιότητες. Πού αποσκοπεί; στο κοινωνικό μέρισμα, σε όποιο τομέα ασχολείται, σε όποια αρμοδιότητα ασκεί. Άρα αυτό που πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από κάθε λαϊκισμό, είναι να κάνουμε ελκυστικό το περιβάλλον. Και να έρθει ένας κόσμος αξιόλογος, γιατί έτσι όπως πάμε ούτε συνταξιούχους δεν θα έχουμε για αιρετούς. Λαμόγια θα έχουμε εν τέλει. Δεν θα έχουμε αξιόλογους ανθρώπους, να αφήσουν την δουλειά τους, να πάνε για 500€ και να έχουν και όλη αυτή την κατακραυγή με την λάσπη που υπάρχει τριγύρω. Σου λέει ο πολίτης γιατί να πάω; Δεν υπάρχει κίνητρο αλλά και διασφάλιση για αξιοπρεπή θητεία. Και μετά περιμένουμε να έχουμε αξιόλογους Δήμους και να έχουμε έργο. Ποιος θα το κάνει αυτό το έργο;
Και βέβαια πρέπει να έχουμε επαρκές και κατηρτισμένο προσωπικό. Τώρα με το υπάρχον σύστημα, πόσο αξιοκρατικό και πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι;
Aφού συνεχίζεται η ίδια μέθοδος μονιμοποίησης συμβασιούχων. Συμβασιούχων που μπήκαν για ένα συγκεκριμένο έργο και για ένα συγκεκριμένο χρόνο.
Δεν αναφέρομαι βέβαια στους ανθρώπους που απασχολούν την περίοδο αυτή την επικαιρότητα. Γι’αυτούς τη λύση θα πρέπει να τη δώσουν, αυτοί που τους οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Αναφέρομαι διαχρονικά. Στην παθογένεια του συστήματος. Γιατί εάν συνεχίσουμε να γεμίζουμε τους Δήμους με ανειδίκευτο προσωπικό και μάλιστα με τις μεθόδους αυτές, από το παράθυρο, αναρωτιέμαι πόσο ανθρώπινο είναι αλλά και δίκαιο να δημιουργούμε στρατιές συμβασιούχων ομήρων στην κυριολεξία, με τα 8μηνα. Και τελικά στο όνομα μιάς κακώς εννοούμενης αλληλεγγύης, να καλύπτουν θέσεις που ενδεχόμενα δεν τις έχει ανάγκη ο Δήμος, ή δεν αντέχει να τις πληρώνει για όλο το χρόνο, σε βάρος άλλων μάλιστα συμπολιτών που περιμένουν και αυτή για μια θέση στο Δημόσιο.

Και από την άλλη αναρωτιέμαι, επειδή εγώ δεν είμαι πολύ πολύ του Δημοσίου, γιατί θα πρέπει ένας Δήμαρχος και μια Δημοτική Αρχή, που προσπαθεί να καλύψει τις έκτακτες ανάγκες της πόλης του με εξωτερικούς συνεργάτες, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται λίγο ως πολύ ως ο υπηρέτης των ιδιωτικών συμφερόντων; Αντί να επαινεθεί, γιατί ενδεχόμενα θα καθαρίσει την πόλη του καλύτερα, οικονομικότερα και γρηγορότερα. Σε ανταπόδοση των Δημοτικών Τελών που πληρώνουν οι δημότες. Αφού έτσι κι αλλιώς εκ του αποτελέσματος κρίνεται. Δεν κρίνεται εάν πήρε 3, 5, 10 πολίτες στη δουλειά (και μάλιστα πρόσκαιρα), αφού ούτως ή άλλως η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται έτσι. Φτάσαμε σε τραγελαφικές καταστάσεις.

Αντί να ενισχύουμε τους Δήμους με κατηρτισμένο προσωπικό που θα φέρει κονδύλια και επενδύσεις στη δημιουργία υποδομών και θέσεων εργασίας καταφεύγουμε για αυτή τη δουλειά σε ιδιώτες. Ενώ γεμίζουμε με ανειδίκευτο προσωπικό που την δουλειά τους μπορούν να την κάνουν τρίτοι πολύ καλύτερα και οικονομικότερα.
Μια νοσηρή κατάσταση που διαιωνίζεται εξαιτίας και ενός τελείως λανθασμένου συνδικαλιστικού πατερναλισμού για όποιον «τρυπώσει» στο Δημόσιο.
Έτσι ποτέ δεν πρόκειται να έχεις αξιόλογο προσωπικό. Τα παιδιά μας με τα προσόντα πήγαν στο εξωτερικό. Είναι δεδομένο ότι όσοι έχουν προσόντα θα φύγουν. Δεν θα μπουν ποτέ στο «λούκι» αυτό. Αφού ποτέ δεν θα αμείβονται καλά και βέβαια θα έχουν αυτήν την αντιμετώπιση της ισοπέδωσης και της αναξιοκρατίας.
Άρα ποτέ δεν θα έχουμε αξιόλογο κατηρτισμένο προσωπικό κυρία Μπέσιλα, καταλάβατε; Θα παίρνουμε αυτούς που μας δίνουν. Όταν μας τους δίνουν και με τον τρόπο που μας τους δίνουν.

Και βέβαια, δεν θα έχουμε και επαρκές προσωπικό γιατί, ακόμα και στα ανταποδοτικά παρά το γεγονός ότι δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό μπήκαν μνημονιακές απαγορεύσεις προσλήψεων. Άρα ούτε τις μόνιμες κενές θέσεις στους Ο.Ε.Υ δεν μπορείς να καλύψεις.
Απουσία ευέλικτου θεσμικού πλαισίου. Ήρθε τώρα ο νόμος με τις δημοπρασίες και έγινε τρισχειρότερα, το είπε και ο κύριος Βορίδης. Στο όνομα δήθεν της διαφάνειας χάνονται τα ευέλικτα εργαλεία. Όλα γίνονται πολυπλοκότερα. Και βέβαια ο δημοτικός κώδικας, ο οποίος ισοπεδώνει τα πάντα. Είναι σαν να έχουμε άλλο ένα δημόσιο, μέσα στο δημόσιο. Θες να ανταμείψεις ένα καλό εργάτη, ένα καλό υπάλληλο. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα. Θέλεις να τιμωρήσεις κάποιον, τρέχα στα υπηρεσιακά…….Άρα και εκεί πρέπει να δούμε τον κώδικα των υπαλλήλων.

Τώρα, αν αυτά είναι η παθογένεια, είναι απλά, είναι κατανοητά, πρέπει να δούμε τι κάνουμε. Τι θέλουμε; Αποτελεσματικότητα. Αποτελεσματικότητα, αυτός είναι ο στόχος. Και βεβαίως να έχουμε συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας, ισότιμοι εταίροι. Διότι από κάτω ξεκινάμε και βεβαίως στην ανάληψη του κοινωνικού έργου που έχει ειπωθεί. Άρα λοιπόν μια μεταρρύθμιση για να είναι πετυχημένη πρέπει να στοχεύσει, να θεραπεύσει τις παθογένειες και να έχει τον συγκεκριμένο στόχο.
Τώρα, εγώ διάβασα και με λύπη μου, τις δηλώσεις κάποιου αξιωματούχου του Υπουργείου σας, κε Υπουργέ και εντοπίζει την παθογένεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Που την εντοπίζει; Προσέξτε, λέει, είναι γραμμένο στον Τύπο. «Οικοδομήθηκε» λέει, «με τον Καλλικράτη, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην λογική του λιγότερου κράτους, (νεοφιλελεύθερη προσέγγιση), με συρρίκνωση των δομών των ΟΤΑ και δραστική περικοπή του κόστους λειτουργίας». Και ερωτώ εγώ; Και αυτό είναι αρνητικό; Δηλαδή τι λέει ότι είναι κακό. Το ότι μαζέψαμε το κόστος λειτουργίας. Πραγματικά ο καθένας έκανε ότι ήθελε με 11 και 12 δημοτικές επιχειρήσεις, που έκαναν ότι ήθελαν με υπερβάσεις, με το ένα, με το άλλο. Τα ξέρουμε αυτά, είναι η αυτοκριτική που κάνουμε, την έχουμε κάνει. Το ότι μαζέψαμε λοιπόν το κόστος ή μαζέψαμε τις δομές, που ήταν σπάταλες, λόγω της κρίσης, είναι αρνητικό; Αυτό είναι νεοφιλελεύθερη προσέγγιση και πρέπει να επανέλθουμε στο περισσότερο κράτος; Λέει, «διατήρησε», προσέξτε με σαν παθογένεια για να κάνουμε την μεταρρύθμιση τώρα «ο Καλλικράτης το έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας που χαρακτήριζε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει την Τοπική Αυτοδιοίκηση». Έλεος.

Αν αυτός είναι ο λόγος… Αν αυτοί είναι οι λόγοι, που πάτε να κάνετε την μεταρρύθμιση, μην την κάνετε. Μιλάω ειλικρινά, ξέρετε εγώ είμαι καθαρά αυτοδιοικητικός. Εκλεγόμουν με μεγάλα ποσοστά και στο Δήμο μου και από τους συναδέλφους τώρα που με τιμούν. Αλλά αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι αυτοί οι λόγοι για την μεταρρύθμιση. Και βέβαια λέει, ότι «έφτιαξε ένα κουστούμι ο Καλλικράτης για όλους». Είναι αλήθεια αυτό. Αλλά το θέμα δεν είναι να φτιάξουμε 3 κουστούμια ή 5 κουστούμια. Το θέμα είναι να δώσουμε την δυνατότητα στους Δήμους να κάνουν το δικό τους κουστούμι. Βάσει των πραγματικών αναγκών τους, αυτό είναι Αυτοτέλεια. Γιατί όσες κατηγορίες και να προβλέψει ένας νόμος. Δήμους νησιωτικούς, ορεινούς κλπ, ο κάθε Δήμος έχει την ιδιαιτερότητα του. Έχει τις ανάγκες του και όχι μόνο χωρικά αλλά και διαχρονικά. Η κοινωνία αλλάζει, οι ανάγκες αλλάζουν. Άρα αυτό σημαίνει αυτοτέλεια. Να δώσουμε την δυνατότητα στα Δημοτικά Συμβούλια, να αποφασίζουν μόνα τους για τις πραγματικές ανάγκες με αυξημένες πλειοψηφίες, αν θέλετε. Για να έχουμε μια αντιπροσωπευτικότητα και μια διασφάλιση, να μην κάνει ο καθένας ότι θέλει με τις πλειοψηφίες : Kαι βέβαια στις Δημοτικές Αρχές και στον Δήμαρχο να υλοποιούν-Γρήγορα, αποτελεσματικά, οικονομικά.
Αυτά λοιπόν είναι η παθογένεια και οι λύσεις.
Προχωράω λοιπόν τώρα στον επίλογο. Να το κλείσω.

Είμαστε σε μια δύσκολη περίοδο. Σε μια περίοδο που δεν επιτρέπονται πειραματισμοί, διότι η Αυτοδιοίκηση στάθηκε στο πλευρό των δημοτών και στάθηκε δυνατά, με επάρκεια και στα κοινωνικά και στο προσφυγικό και την έχει ανάγκη η κοινωνία. Πλέον σε ένα καταρρέον κοινωνικό κράτος, αλλά και σε άλλους τομείς έχει ανάγκη μια ισχυρή Αυτοδιοίκηση.
Θα πρέπει λοιπόν εν κατακλείδι, να δώσουμε την δυνατότητα στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια να δράσουν ελεύθερα στην άσκηση των αρμοδιοτήτων τους, αξιοποιώντας όπως είπα τις ιδιαιτερότητες τους, στοχεύοντας στις πραγματικές ανάγκες.
Δεύτερον, να κατοχυρώσουμε τον διάλογο, τη συμμετοχικότητα και την σύγκλιση. Πώς όμως; Όχι τώρα με ιδεολογικά και εμμονικά ταμπού, ότι αυτό είναι άποψη της αριστεράς και πρέπει να την επιβάλλουμε τώρα στην μεταρρύθμιση… στην Αυτοδιοίκηση. Διότι μπορεί να οδηγηθούμε σε αδιέξοδα.

Στην μην κυβερνησιμότητα, με χαμένες τετραετίες και πενταετίες. Ακούστε, γιατί άκουσα και το επιχείρημα που είναι φαιδρό, είναι άτοπο μάλλον, ότι «αφού στην κεντρική πολιτική σκηνή καθιερώσαμε την απλή αναλογική, δεν μπορούμε να την κάνουμε και στην Αυτοδιοίκηση που είναι κατεξοχήν θεσμός σύγκλισης;» Που είναι πράγματι η Τ.Α. κατεξοχήν θεσμός σύγκλισης. Όμως όχι επιβαλλόμενης σύγκλισης. Αλλά σύγκλισης που θα προέλθει με την αναβάθμιση του προσωπικού της, του πολιτικού της προσωπικού. Που θα μπορέσει να αναπτύξει τον διάλογο. Και βεβαίως, να μην ξεχνάμε ότι στην κεντρική κυβέρνηση υπάρχει η αρχή της δεδηλωμένης. Στην Αυτοδιοίκηση, αν δεν μπορέσει να διοικήσει μια δημοτική αρχή, είναι χαμένη τετραετία ή πενταετία. Αυτό, πρέπει να το καταλάβουμε σοβαρά., Διότι αν δεν πετύχει το εγχείρημα είναι αυτό που είπα στην αρχή. Τελειώσαμε. Χάθηκε μια τετραετία, πενταετία και δεν ξέρω αν ο λαός μας αντέχει αυτή την στιγμή να έχει Δήμους αδρανείς και δημοτικές αρχές αναποτελεσματικές για τόσα πολλά χρόνια σε μια κρίσιμη, επαναλαμβάνω, εποχή.

Να διαχωρίσουμε ρόλους, ευθύνες αιρετών και υπαλλήλων. Δεν μπορεί να σέρνονται οι αιρετοί για ολιγωρίες των υπαλλήλων. Να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι αρμοδιότητες, αλλά και ποιες είναι οι ευθύνες. Να ξεκαθαρίσουμε αρμοδιότητες κράτους – Αυτοδιοίκησης. Είναι στην σωστή κατεύθυνση η πρόθεση του πορίσματος, στις αρχές εγγύτητας και της επικουρικότητας. Και βεβαίως, να ενισχύσουμε την ενδοδημοτική και ενδοπεριφερειακή αποκέντρωση. Είναι αλήθεια ότι ο Καλλικράτης μόνο τις έδρες Δήμων στήριξε. Διότι προβλεπόταν τεράστια ποσά, να ενισχυθούν με πόρους και μέσα οι Δήμοι, που δεν είναι έδρες των Δήμων και έτσι αφέθηκαν στην τύχη τους. Άρα λοιπόν τώρα, δεν αρκεί να καταργήσουμε τις αρμοδιότητες της Οικονομικής Επιτροπής που λέει το πόρισμα ή της όποιας Επιτροπής Περιβάλλοντος και λοιπά και να τις μεταφέρουμε μόνο στα τοπικά Συμβούλια. Πρέπει να τους βοηθήσουμε, να τους ενισχύσουμε με μηχανήματα, με προσωπικό, για να μπορέσει να επέλθει πραγματική και αποτελεσματική ενδοδημοτική αποκέντρωση και ενδοπεριφερειακή αποκέντρωση.

Επίσης, να αναβαθμίσουμε την ποιότητα των αιρετών και των εργαζομένων που σας είπα και τότε το έργο θα είναι καλύτερο, αλλά και οι συγκλίσεις θα έρθουν αυτονόητα. Είναι σημαντικό αυτό, διότι όταν έχεις ποιοτικό, πολιτικό προσωπικό, οι συγκλίσεις είναι αυτονόητες. Όταν έχεις ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα ή την κουλτούρα της συναίνεσης και συνεννόησης και έχουν άλλα στο μυαλό τους, δεν πρόκειται ποτέ να πετύχεις συγκλίσεις. Άρα, επαναλαμβάνω και αυτό μας ενδιαφέρει πάρα πολύ σαν Ένωση Δημάρχων, να φροντίσουμε όλοι μαζί πέρα από κάθε λαϊκισμό, να γίνει ελκυστικός ο θεσμός και να προσελκύσουμε κόσμο ποιοτικό. Αυτό είναι κύρια μέριμνα. Βέβαια, υπάρχει πάντοτε η αντιπαλότητα με τους Βουλευτές, που θέλουν να είναι χαμηλά τους οι αυτοδιοικητικοί. Τους βλέπουν εν δυνάμει ανταγωνιστές.

Λοιπόν τώρα, η διαφάνεια και η λογοδοσία και η απλούστευση των διαδικασιών μπορεί να γίνουν με εσωτερικούς ελέγχους και συμμετοχικές διαδικασίες. Όμως προσέξτε με. Υπάρχει ο φόβος κάθε φορά με τις λαϊκές Συνελεύσεις και όλα αυτά, οι οργανωμένες μειοψηφίες να έρχονται να επιβάλλονται. Και γίνεται πολλές φορές αυτό και συχνά, σε ανθρώπους οι οποίοι εξέλεξαν τον Δήμαρχο τους και τη δημοτική αρχή, βάσει ενός προγράμματος που θέλουν αυτό το πρόγραμμα να υλοποιηθεί για να τους αξιολογήσουν και στο τέλος της τετραετίας να τους κρίνουν. Δεν θέλουν νοθεύσεις. Δεν θέλουν συναινέσεις σε βαθμό που θα αλλοιωθεί, στο πλαίσιο των συμβιβασμών, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για το οποίο δεσμεύτηκαν. Διότι δεν θα έχουμε και τον υπόλογο εν τέλει.

Άρα λοιπόν, η απλή αναλογική πέρα από τα άλλα που είπα, ενέχει και αυτό το κίνδυνο. Να ξεκινήσεις να υποσχεθείς 5 πράγματα και εν τέλει να καταλήξεις σε άλλα και άλλα. Διότι ακριβώς στο πλαίσιο των συμβιβασμών και της προσπάθειας να συνεννοηθείς κάνεις άλλα και άλλα. Και τότε ποιος θα απολογηθεί ότι απέτυχε; Διότι ο Δήμαρχος θα πει, εγώ; Δεν είχα την πλειοψηφία να διοικήσω και αναγκάστηκα να κάνω ένα, δύο, τρία. Άρα λοιπόν, η απλή αναλογική είναι καλή σαν κουλτούρα, αλλά στο αποτέλεσμα και σαν υπόλογος του αποτελέσματος ο Δήμαρχος στους πολίτες, δεν μπορεί να έχει ανταπόκριση. Άρα και εκεί πρέπει να το δούμε το θέμα.

Να εκσυγχρονίσουμε τους Δήμους με σύγχρονα συστήματα, έξυπνου Δήμου και έξυπνης πόλης. Να βάλουμε προγράμματα ψηφιακής σύγκλισης. Διότι εκεί είναι το μέλλον και βεβαίως να εντάξουμε την Τ.Α. στον σχεδιασμό του κράτους, όπως είπα, στην Ανάπτυξη.
Λοιπόν, δεν ευελπιστούμε ότι σε ένα Συνέδριο σαν και αυτό θα λύσουμε τα προβλήματα, κύριε Υπουργέ και αγαπητοί συνάδελφοι. Ελπίζουμε και εσείς και τα κόμματα να μας δεχτούν, να συζητήσουμε. Έχουμε την εμπειρία, έχουμε την δυνατότητα να συμβάλλουμε σε αυτό τον διάλογο. Εάν όμως ξεκινάμε με προαπαιτούμενα, με ταμπού και προκαταλήψεις, δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αυτή η μεταρρύθμιση.

Σας ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Ευχαριστούμε τον Πρόεδρο. Αρχίζουν οι τοποθετήσεις.